Μετατάξεις

Bullying: Όταν το πείραγμα παύει να είναι αθώο…


bylling

Το σχολείο είναι ένα περιβάλλον που τα αστεία και οι φάρσες ευδοκιµούν. Κάποιες από αυτές όµως δεν είναι καθόλου αστείες, καθώς µπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες σωµατικές αλλά και ψυχικές «ζηµιές» σε ένα παιδί. Ο σχολικός εκφοβισµός ή αλλιώς bullying αποτελεί ένα θέµα που χρήζει άµεσης αντιµετώπισης. Πρόκειται για τις περιπτώσεις, όπου το γέλιο γίνεται σιωπή…
«Στα διαλείµµατα, 5 παιδιά από την ΣΤ τάξη έρχονται στο θρανίο που κάθοµαι µόνος µου και µε ενοχλούν. Μου παίρνουν την τσάντα και τα τετράδια, την αδειάζουν στο πάτωµα και έπειτα µε σπρώχνουν και µε φωνάζουν χοντρό», εξοµολογείται ο Πέτρος, ηλικίας 10 χρονών. Το περιστατικό µπορεί να θυµίζει σκηνή από µια αµερικάνικη ταινία, όπου το παχουλό αγοράκι δέχεται τα αστεία της παρέας του. Δυστυχώς όµως, κανείς δεν µας δείχνει τη συνέχεια: το αγοράκι στο σπίτι, ντροπιασµένο αλλά και φοβισµένο από την «δήθεν» πλάκα. Η παραπάνω περιγραφή, αποτελεί µία µόνο ενδεικτική εικόνα του εκφοβισµού (bullying), από τις πάρα πολλές που βιώνονται από τους µαθητές µέσα στις σχολικές αίθουσες.
Το φαινόµενο του σχολικού εκφοβισµού αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1978 στη Νορβηγία, ενώ ο όρος “bullying” έκανε την εµφάνισή του 9 χρόνια αργότερα, το 1987, σε πολλά επιστηµονικά περιοδικά.
Τι είναι ο σχολικός εκφοβισµός;
Ο ψυχίατρος κ. Ορέστης Γιωτάκος, που έχει ασχοληθεί εκτεταµένα µε το θέµα του εκφοβισµού στον χώρο της εκπαίδευσης, εξηγεί πως «η συµπεριφορά αυτή εκδηλώνεται συνήθως από την πλευρά των µαθητών, µε θύµατα τους συµµαθητές τους, τους εκπαιδευτικούς ή τη σχολική περιουσία. Το φαινόµενο αυτό ονοµάζεται ‘εκφοβισµός ή θυµατοποίηση’, ενώ είναι γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία µε τον όρο ‘bullying’. Όταν ένας µαθητής ή µία µαθήτρια εκτίθεται επανειληµµένα και για αρκετό χρονικό διάστηµα σε αρνητικές πράξεις που εκδηλώνονται από έναν ή περισσότερους συµµαθητές ή συµµαθήτριές του/ της, µιλάµε για σχολικό εκφοβισµό.
Τα περισσότερα περιστατικά εκφοβισµού συµβαίνουν στο διάλλειµα, ίσως γιατί στο προαύλιο συγκεντρώνονται περισσότερα µικρότερα και πιο ευάλωτα παιδιά, απ’ ό,τι µέσα στην τάξη, η επίβλεψη από τους εκπαιδευτικούς είναι πολύ λιγότερη και οι δραστηριότητες των παιδιών δεν είναι δοµηµένες». Το bullying µπορεί επίσης να λάβει χώρα στη διαδροµή για το σχολείο ή από το σχολείο στο σπίτι.
Σύµφωνα µε τον κ. Γιωτάκο, το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει το φαινόµενο του εκφοβισµού στο σχολείο είναι η υπεροχή σε σωµατική δύναµη και εξουσία που έχει ο δράστης ή οι δράστες απέναντι στο θύµα ή τα θύµατα, η ανισορροπία δηλαδή σε σωµατική ή ψυχική δύναµη που υπάρχει ανάµεσα στο θύτη και το θύµα, µε αποτέλεσµα το θύµα να µην µπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Γι΄ αυτό και ο όρος εκφοβισµός δεν περιλαµβάνει τις επιθετικές ενέργειες µεταξύ δύο µαθητών/ µαθητριών µε παρόµοια µυϊκή δύναµη. Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του φαινοµένου είναι η επαναληψιµότητά του.
Σε αυτό το σηµείο, είναι σηµαντικό να τονίσουµε πως αν και το bullying ισούται µε επιθετικότητα, αυτό δεν σηµαίνει πως κάθε πράξη που γίνεται στο σχολικό περιβάλλον µπορεί να περιγραφεί ως bullying, γιατί υπάρχει και το καλοπροαίρετο πείραγµα µεταξύ φίλων ή ακόµη και τα ατυχήµατα, που συµβαίνουν στο πλαίσιο του παιχνιδιού.
Όταν η βία δεν είναι µόνο λεκτική…
Σύνηθες φαινόµενο µεταξύ των παιδιών, αλλά και των εφήβων, είναι οι αστείοι χαρακτηρισµοί µεταξύ τους, αθώοι και άλλοι πιο σοβαροί. Και η λεκτική βία είναι µια µορφή bullying. Ο κ. Γιωτάκος αναφέρει χαρακτηριστικά πως «ο σχολικός εκφοβισµός διακρίνεται σε άµεσο και έµµεσο. Μιλάµε για άµεσο εκφοβισµό, όταν οι επιθετικές συµπεριφορές εκδηλώνονται άµεσα, µε το δράστη να είναι παρών και να έχει απέναντί του το θύµα. Αντίθετα, ο έµµεσος εκφοβισµός, εκδηλώνεται µέσω ψυχολογικής ή κοινωνικής βίας, όταν το θύµα δεν είναι παρών. Οι έµµεσες µορφές είναι πιο συγκαλυµµένες και δύσκολα γίνονται αντιληπτές, τόσο από τα ίδια παιδιά, όσο και από τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς».
Αναλυτικά, οι µορφές που µπορεί να πάρει το φαινόµενο του εκφοβισµού, στο πλαίσιο του σχολείου είναι οι ακόλουθες:
  1. Σωματικός: Ο δράστης έχει στόχο να προκαλέσει βλάβη στο θύμα με σωματικές επιθέσεις π.χ. χτυπήματα, σπρωξίματα, κλωτσιές κ.λπ.
  2. Λεκτικός: Περιλαµβάνει άµεσα και επαναλαµβανόµενα πειράγµατα, χλευασµούς, απειλές, ειρωνείες, κοροϊδίες κ.λπ.
  3. Συναισθηµατικός: Περιλαµβάνει τον εµπρόθετο κοινωνικό αποκλεισµό του παιδιού-θύµατος από οµάδα συνοµηλίκων, τη διάδοση ψευδών συνήθως φηµών, το κλείδωµα στη σχολική αίθουσα και την αποστολή κακόβουλων σηµειωµάτων προς το θύµα. Έχει συνήθως στόχο να µειώσει το κοινωνικό προφίλ του θύµατος, καθώς και την αυτοπεποίθησή του.
  4. Σεξουαλική µορφή: Περιλαµβάνει ανεπιθύµητα αγγίγµατα, απειλές, προσβλητικά µηνύµατα, χυδαία γράµµατα, πειράγµατα σεξουαλικού περιεχοµένου.
Συνέπειες στον παιδικό ψυχισµό
«Η βία και ο εκφοβισµός έχουν σηµαντικές επιπτώσεις στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη και εξέλιξη του παιδιού. Οι επιπτώσεις ποικίλλουν. Σύµφωνα µε µελέτες, τα παιδιά που πέφτουν θύµατα εκφοβισµού παρουσιάζουν έντονο άγχος και ανασφάλεια, σχολική άρνηση, κάνουν πολλές απουσίες από το σχολείο, οδηγούνται σε σχολική αποτυχία, µπορεί να εµφανίσουν µαθησιακές δυσκολίες και ψυχοσωµατικά προβλήµατα, όπως πονοκεφάλους, πόνους στην κοιλιά, διαταραχές ύπνου, νυκτερινή ενούρηση κ.ά., να παρουσιάσουν φοβίες, κατάθλιψη, να κάνουν ακόµη και απόπειρες αυτοκτονίας. Ο εκφοβισµός είναι ένα φαινόµενο µε µακροπρόθεσµες επιπτώσεις για το θύµα. Το παιδί αποστασιοποιείται από τις κοινωνικές δραστηριότητες, κάνει απουσίες από το σχολείο, από φόβο µήπως επαναληφθούν τα άσχηµα γι’ αυτό περιστατικά, εµφανίζει κατάθλιψη και νιώθει άσχηµα για τον εαυτό του. Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί ότι οι συνοµήλικοι έχουν την τάση να απορρίπτουν από την παρέα τους τα παιδιά που είναι θύµατα εκφοβισµού. Επιπλέον, η θυµατοποίηση είναι δυνατόν να προκαλέσει άγχος, αίσθηµα αποµόνωσης και αβοηθησίας, κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας, µειωµένη αυτοπεποίθηση, χαµηλή αυτοσυγκέντρωση, πανικό, αποστασιοποίηση από κοινωνικές δραστηριότητες, καθώς και εκδίκηση, επιθετικότητα, παραβατικές συµπεριφορές και γενικά µη ικανοποιητικά επίπεδα ζωής», σηµειώνει ο κ. Γιωτάκος.
Θύτης ή Θύµα;
Με βάση τα αποτελέσµατα µελέτης που πραγµατοποίησε η Εταιρία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (ΕΨΥΠΕ), σε συνεργασία µε την Παιδαγωγική σχολή του ΑΠΘ, ένας στους 4 µαθητές (ποσοστό 25%) έχει υποστεί κάποια µορφή εκφοβισµού εντός του σχολικού περιβάλλοντος µε συχνότητα δύο ως τρεις φορές το µήνα ή και περισσότερο. Τα αγόρια είναι πιο συχνά θύτες και θύµατα εκφοβιστικής συµπεριφοράς, που εµφανίζεται κυρίως στο σχολικό περιβάλλον (στην αυλή, στον διάδροµο, στη σχολική αίθουσα κατά τη διάρκεια του διαλείµµατος). Η κατάσταση αυτή µπορεί να επηρεάσει την ψυχοσυναισθηµατική ανάπτυξη του παιδιού και τη διαδικασία της µάθησης. Ειδικότερα, ο κ. Γιωτάκος επισηµαίνει πως «τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τον δράστη είναι η σωµατική δύναµη και υπεροχή (ειδικά αν πρόκειται για αγόρια), που διακρίνονται για την αυτοπεποίθηση και τον παρορµητισµό τους, την έλλειψη άγχους και ενοχών και τη σκληρότητά τους, αλλά δεν τα πάνε εξίσου καλά µε τις κοινωνικές δεξιότητες.
Επιπλέον, οι δράστες έχουν θετική εικόνα για τον εαυτό τους συγκριτικά µε τα θύµατα, και εξωτερικά τουλάχιστον, φαίνεται να έχουν λιγότερες ατέλειες. Συνήθως είναι αρκετά δηµοφιλείς στους συνοµηλίκους τους και περιτριγυρίζονται από δύο τρία άτοµα, που τους ακολουθούν παντού. Επιπλέον, χαρακτηρίζονται από έλλειψη συναίσθησης για το θύµα και τους άλλους, αλλά και µια έλλειψη ενοχών για τις ενέργειές του».
Το θύµα
Όσον αφορά στα χαρακτηριστικά των θυµάτων, τα κύρια στοιχεία τους είναι το άγχος και η ανασφάλεια. Όπως επισηµαίνει ο κ. Γιωτάκος, τα θύµατα του σχολικού εκφοβισµού είναι συνήθως επιφυλακτικά, διστακτικά άτοµα, ευαίσθητα και ήσυχα. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η ιδιαίτερα χαµηλή αυτοεκτίµηση και η αρνητική εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Συνήθως, θεωρούν τον εαυτό τους αποτυχηµένο, απωθητικό και καθόλου έξυπνο. Δεν συµπαθούν τη βία και παρουσιάζουν παθητική στάση, όταν έρχονται αντιµέτωπα µε καταστάσεις βίας και επιθετικότητας. Τα αγόρια- θύµατα είναι συνήθως πιο αδύναµα σωµατικά από τον δράστη, ενώ στην περίπτωση των κοριτσιών θυµάτων, δεν έχει βρεθεί κάποιος παράγοντας που να διαφοροποιεί τα θύµατα από τους θύτες.
«Συµπτώµατα» σχολικού εκφοβισµού:
  • Το παιδί επιστρέφει σπίτι πεινασµένο, µε σχισµένα ρούχα, κατεστραµµένα βιβλία, του λείπουν πράγµατα, ζητά ή κλέβει χρήµατα (για να τα δώσει στον θύτη-εκβιαστή), χάνει συνέχεια το κολατσιό του ή τα χρήµατά του.
  • Έχει ανεξήγητες µελανιές-χτυπήµατα και δίνει απίθανες εξηγήσεις για αυτά.
  • Το παιδί γίνεται ανεξήγητα επιθετικό στο σπίτι, παράλογο, προκαλεί φασαρίες, επιτίθεται σε άλλα παιδιά ή αδέρφια.
  • Φοβάται να χρησιµοποιήσει το κινητό ή το e-mail του και τροµάζει όταν λαµβάνει µήνυµα στο κινητό.
  • Φοβάται να περπατήσει µόνο στο σχολείο κι εκλιπαρεί να το πάνε σχολείο µε το αµάξι.
  • Δεν θέλει να χρησιµοποιήσει το λεωφορείο και αλλάζει διαδροµή πηγαίνοντας προς το σχολείο.
  • Δεν θέλει να πηγαίνει σχολείο, κάνει απουσίες/κοπάνες.
  • Δείχνει ανήσυχο/χάνει την αυτοπεποίθησή του.
  • Αρχίζει να τραυλίζει.
  • Σταµατά να τρώει.
  • Κλαίει πριν κοιµηθεί/έχει εφιάλτες.
  • Απειλεί µε αυτοκτονία.
  • Πέφτει η σχολική του επίδοση.
Άµεσος δράση!
Είναι σηµαντικό µόλις  διαπιστώσετε ένα από τα σηµάδια του bullying στο παιδί σας να αντιδράσετε αµέσως. Σε καµία περίπτωση δεν πρέπει να το αµελήσετε λέγοντας «µπα!! Δεν βαριέσαι, ιδέα µου θα είναι», γιατί οι συνέπειες µπορεί να είναι καταστροφικές.
Συγκεκριµένα:
  • Τονίστε στο παιδί ότι δε φταίει αυτό, δεν έχει κάτι κακό. Τονώστε την αυτοπεποίθησή του και µάθετέ του να επαινεί τον εαυτό του.
  • Διδάξτε του να στέκεται όρθιο µε αυτοπεποίθηση, να κοιτά στα µάτια, να λέει δυνατά σε όποιον το ενοχλεί «ΣΤΑΜΑΤΑ» ή «ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ» και να φεύγει.
  • Αναφέρετε συγκεκριµένα περιστατικά, στον δάσκαλο. Αν δεν αλλάξει κάτι, µιλήστε στον διευθυντή ή τις αρµόδιες Διευθύνσεις Εκπαίδευσης.
  • Διατηρείτε στενή επικοινωνία µε το παιδί, για να βεβαιωθείτε ότι δεν θα ξαναρχίσουν τα ίδια. Αν το παιδί χρειαστεί, ζητήστε ψυχολογική στήριξη από κατάλληλο επαγγελµατία.
  • Αν το παιδί αρνείται επίµονα να πάει σχολείο, επειδή φοβάται, µην το απειλήσετε και µην το πιέσετε. Αυτό απλώς θα επιδεινώσει την ψυχολογική πίεση που αισθάνεται. Ζητήστε δικαιολογητικά από κάποιον γιατρό που καταλαβαίνει το πρόβληµα, καθώς αναζητείτε στήριξη για το παιδί, ή µελετάτε την περίπτωση αλλαγής σχολείου.
  • Γράψτε το παιδί σε άλλες οµαδικές δραστηριότητες (αθλητισµό, προσκοπισµό, καλλιτεχνικά κ.λπ.), όπου έχει την ευκαιρία να κάνει νέους φίλους και να νιώθει ασφαλές.
  • Αν το παιδί τραυµατιστεί από τους εκφοβιστές, ενηµερώσετε την αστυνοµία και γνωστοποιήστε στο σχολείο ότι έχετε ενηµερώσει την αστυνοµία. Απαιτείστε από το σχολείο να ενηµερώσει τους γονείς του παιδιού-εκφοβιστή.
  • Αν δεν αλλάζει η κατάσταση, αλλάξτε σχολείο!
Ορέστης Γιωτάκος,
Διευθυντής της Ψυχιατρικής Κλινικής 414 Στρατιωτικού Νοσοκοµείου, Πρόεδρος της «Ελληνικής Εταιρίας Μελέτης & Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης» (www.obrela.gr), της «Προσαρµογή: Διεπιστηµονική Εταιρία Ψυχολογικής Παρέµβασης» (www.prosarmogi.gr) και της «Επινόηση: Θεραπευτικές Εφαρµογές µε Εικονική Πραγµατικότητα» (http://epinoisi.110mb.com/)
Της Βιβέττας Λαϊνιώτη

Τι είναι και τι δεν είναι η εκπαιδευτική αξιολόγηση



Αναδημοσίευση άρθρου 17/11/2012 στον «ΕΠΕΝΔΥΤΗ» (σελ. 44) του Δρ.Κυριάκου Πατριαρχέα*
Το παρόν άρθρο έχει ως αφορμή το πρόσφατο ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο, το οποίο αναρτήθηκε στο διαδίκτυο από το υπουργείο Παιδείας, για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών. Δεν έχει έννοια να μπω στον πειρασμό να σχολιάσω αυτό κάθε αυτό το ερωτηματολόγιο, όσο να επισημάνω το ότι (με βάση την ανάγνωση, τις τελευταίες ημέρες, αρκετών «άρθρων γνώμης» και τη συμμετοχή μου σε συζητήσεις επί του θέματος) διαπίστωσα ότι υπάρχει πλήρης άγνοια, από τους (συντριπτικά) περισσότερους, του τι είναι η εκπαιδευτική αξιολόγηση. Θεωρώ, λοιπόν, σκόπιμο να ξεκινήσω με μερικούς χρήσιμους (για όλους μας) εννοιολογικούς προσδιορισμούς.
Η αξιολόγηση είναι μια (σχετικά) νέα επιστημονική περιοχή, ιδιαίτερα στο χώρο της εκπαίδευσης. Η εκπαιδευτική αξιολόγηση αποτελεί σήμερα έναν διακριτό επιστημονικό κλάδο, ο οποίος όμως δεν είναι αυτόνομος, με την έννοια ότι από θεωρητική και μεθοδολογική άποψη, τα εργαλεία που χρησιμοποιεί τα δανείζεται από το χώρο τόσο των θετικών όσο και κοινωνικών επιστημών. Όσον αφορά τον εννοιολογικό προσδιορισμό της αξιολόγησης, έγιναν πολλές προσπάθειες, που τείνουν να επεκτείνονται σε όλο και ευρύτερες περιοχές και να προσλαμβάνουν όλο και πιο πολλούς συντελεστές και όψεις της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κάτι το οποίο δυστυχώς μέχρι τώρα ΔΕΝ φαίνεται να ισχύει σε ότι αφορά την πρόσφατη προσπάθεια που μόλις ξεκίνησε. Είναι εμφανές ότι για τους «πολλούς» η έννοια της αξιολόγησης έχει να κάνει (κακώς, κάκιστα θα έλεγα) με το να «αξιολογήσουμε το δάσκαλο/καθηγητή και τέλος» (έλεος). Το πώς, με ποιες διαδικασίες με ποιο στόχο κ.λ.π. ΔΕΝ συζητείται με επιστημονικούς όρους, αντίθετα υπάρχει μια νεφελώδης άποψη «να δούμε αν είναι καλός ή κακός και να υποστεί τις συνέπειες» ή εν πάση περιπτώσει κάπως έτσι και αφού τον «μαστιγώσουμε δημοσίως, τελειώσαμε».
Ε λοιπόν θα ήθελα να ενημερώσω όσους «σκέφτονται(;)» με αυτή τη «λογική(;)» ότι η εκπαιδευτική αξιολόγηση ορίζεται ως «η συστηματική και οργανωμένη διαδικασία κατά την οποία διεργασίες, συστήματα, άτομα, μέσα, πλαίσια ή αποτελέσματα ενός εκπαιδευτικού μηχανισμού εκτιμώνται με βάση προκαθορισμένα κριτήρια και μέσα καθώς και προκαθορισμένους σκοπούς».
Σε μια σοβαρή εκδοχή χώρας, κράτους, πολιτείας, έθνους (πείτε το όπως θέλετε), όπου δεν έχει ο κάθε αδαής και από μια γνώμη που (δυστυχώς ) ανέξοδα την ξεφουρνίζει, η αξιολόγηση θα μπορούσε να αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο συνεχούς ανατροφοδότησης, και να βοηθά στη σωστή λειτουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος. Ουσιαστικά δηλαδή να είναι αναπόσπαστο μέρος της εφαρμογής του και να συμβάλλει στη συντήρηση και την εξέλιξή του, αποτελώντας τον απαραίτητο έλεγχο της ποιότητάς του. Ειλικρινά τώρα λέτε να το βλέπουν έτσι όλοι; Εδώ είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν καν τους όρους που αναφέρθηκαν … και είμαι πολύ επιεικής.
Και καταλήγω στην ουσία που δεν είναι άλλη από τον προσδιορισμό τόσο του σκοπού όσο και των στόχων της αξιολόγησης που αντανακλούν και το λόγο για τον οποίο διενεργείται.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινιστεί πως η έννοια σκοπός είναι ευρύτερη της έννοιας στόχος «ο σκοπός είναι πάντα απώτερος ή ευρύτερος του στόχου». Όλα (μα όλα τα συστήματα εκπαιδευτικής αξιολόγησης στις χώρες της Δ. Ευρώπης και της Β. Αμερικής) έχουν ως αφετηρία την παραδοχή ότι «η αξιολόγηση πρέπει να οδηγεί σε βελτίωση του αξιολογούμενου αντικειμένου, διαφορετικά θα ήταν περιττή αν όχι επιβλαβής». Είμαστε πεπεισμένοι ότι όσοι μιλούν περί αξιολόγησης έχουν αυτό το σκοπό; Συνεπώς όσοι είτε δεν γνωρίζουν, είτε δεν έχουν αυτό το σκοπό, είτε και τα δύο (πολύ φοβάμαι ότι ισχύει το τρίτο) καλό θα είναι να ψαχτούν λίγο παραπάνω, διαφορετικά θα είναι υπεύθυνοι τόσο για το περιττή όσο και για το επιβλαβής. Προς το παρόν αυτά και ας ελπίσω ότι δεν θα χρειαστεί να επανέλθω με επόμενο άρθρο πάνω στο συγκεκριμένο θέμα!
*Διδάκτωρ της σχολής Θετικών Επιστημών και Τεχνολογίας του ΕΑΠ, συγγραφέας, ερευνητής, Διευθυντής ΓΕΛ. τ. πρόεδρος ΠΟΕΣΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Επιστημονικών Συλλόγων Πληροφορικής), τ. Γ.Γ. ΠΕΚΑΠ και ΕΠΥ.

9η η χώρα μας στην Ολυμπιάδα Ρομποτικής!


9η η χώρα μας στην Ολυμπιάδα Ρομποτικής!
Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2012

Μπορούν και τα παιδιά μας να φτιάχνουν ρομπότ;
Και μπορούν, και κερδίζουν!


Ο Οργανισμός Εκπαιδευτικής Ρομποτικής & Επιστήμης W.R.OHellas (http://wrohellas.gr/) είναι μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με κύριο σκοπό την ανάπτυξη εφαρμογών των  φυσικών επιστημών, των νέων τεχνολογιών, μεθόδων και εφαρμογών αυτοματισμών και ρομποτικής στην εκπαίδευση και στην κοινωνία.

Ας φανταστούμε ένα κόσμο όπου η γαστροσκόπηση γίνεται με ένα χάπι-ρομπότ που καταγράφει τα πάντα, όπου το αμαξίδιο ενός ανάπηρου κινείται αυτόματα σε σκάλες και ανισόπεδα σημεία. Ας σκεφτούμε τώρα τα παιδιά μας που μαθαίνουν μαθηματικά, φυσική στο δημοτικό ή στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου.

Ας τους δώσουμε την ευκαιρία του STEM (Science, Technology, Engineering, Mathematics).

Να καταλάβουν ότι τα ολοκληρώματα θα τους βοηθήσουν να φτιάξουν αλγόριθμους που θα επιτρέψουν την κατασκευή του μοντέλου, η δράση και η κίνηση στη φυσική θα φτιάξει τα γρανάζια σε ένα ρομπότ που τελικά θα το χρειαστεί ο καταναλωτής και που τελικά θα του βελτιώσει τη ζωή.
Είμαστε περήφανοι γιατί η χώρα μας με όλα της τα προβλήματα κατέλαβε την 9η θέση στην  Ολυμπιάδα Εκπαιδευτικής Ρομποτικής WRO η οποία διεξήχθη στη KUALA LUMPUR της Μαλαισίας (http://wro2012.org/) στην κατηγορία Λυκείου OPEN σε σύνολο 85 συμμετεχόντων ομάδων.

Ο WRO (World Robot Olympiad) είναι ένας παγκόσμιος διαγωνισμός ρομποτικής που δίνει τη δυνατότητα σε μαθητές από 8 – 17 ετών να εμπλακούν σε μία διαδικασία επίλυσης ενός προβλήματος χρησιμοποιώντας όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες ρομποτικής που είναι διαθέσιμες στην σημερινή εποχή.
To σχολείο που διακρίθηκε ήταν το PINEWOOD Λύκειο Θεσσαλονίκης αποτελούμενο από τους  Βαλεντίνα – Καλλιόπη Παρόγλου, Ευαγγελία Φαχαντίδου, Ιωάννη Εμμανουηλίδη και προπονήτρια την  Ισμήνη – Κυριακή Τσικαδέρη. Δυο κορίτσια λοιπόν και ένα αγόρι στο «άβατο» των θετικών επιστημών! Τα παιδιά έφτιαξαν ένα ρομπότ που βοηθάει την επικοινωνία των αυτιστικών παιδιών  με τους γονείς τους.

Οι υπόλοιπες ομάδες μας κατέλαβαν θέσεις στην πρώτη εικοσάδα…   

Θέλουμε τους Έλληνες ενήμερους και ενεργούς σε θέματα τεχνολογίας και ρομποτικής!

Γι αυτό ας αγκαλιάσουμε την Εκπαιδευτική Ρομποτική και μέσω του 5ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού (έγγραφο ΥΠΑΙΘΠΑ 135838/Γ2/31-10-2012) να συμμετάσχουν όσα περισσότερα σχολεία γίνεται και το 2013 να επιτύχουμε καλύτερες θέσεις στην επόμενη Ολυμπιάδα.


Με εκτίμηση,
Σομαλακίδης Ιωάννης
Πρόεδρος WRO Hellas


ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!